با شواهد قابل توجهی روبرو هستیم که هر نشستن مضر است، البته نه همه نشسته اند.
برای افرادی که از ویلچر و صندلی حصیری فضای باز استفاده می کنند، این یک فناوری ظریف و حیاتی است و خود نشستن مقصر نیست.
هر حرکت یا وضعیت بدون تغییر و تکراری نمی تواند تغییرات مورد نیاز بدن را ایجاد کند.
اما کرانز که عمدتاً برای مخاطبان خوانندگان سرپایی در جوامع صنعتی و در نتیجه کم تحرک می نویسد، یکی از بسیاری از محققانی است که برای دهه ها گفته است صندلی ها عامل اصلی درد و ناتوانی هستند.
ساعت‌ها و ساعت‌ها نشستن می‌تواند ماهیچه‌های پشت و مرکزی بدن شما را ضعیف کند، اعصاب انتهای عقب شما را فشرده کند و جریان خونی را که بدن برای حداکثر انرژی و توجه به آن نیاز دارد، محدود کند.
بدن اکثر افراد تا حد زیادی برای دوره های طولانی در این ساختارها مناسب نیست، کرانز خاطرنشان می کند که تحقیقات گسترده تأیید می کند که نشستن روی صندلی با انواع کمردرد، خستگی، رگ های واریسی، استرس و مشکلات مربوط به دیافراگم، گردش خون، هضم، حذف و رشد کلی بدن مرتبط است.
شواهد فزاینده ای وجود دارد که نشان می دهد مشاغل بی وقفه بی تحرک – در برخی از آنها، مانند رانندگی با اتوبوس و کار با لیفتراک، بدن به معنای واقعی کلمه به صندلی بسته می شود – به اندازه کافی مضر است که طول عمر را کاهش دهد.
در بیشتر تاریخ بشر، ترکیبی از حالت‌ها برای بدنی که با دنیا ملاقات می‌کرد، هنجار بود.
چمباتمه زدن به اندازه نشستن برای کارهای روزانه یک حالت طبیعی بوده است، و دراز کشیدن در برخی از فرهنگ های باستانی یک حالت معمولی برای غذا خوردن بوده است.
پس چرا نشستن روی صندلی در بسیاری از فرهنگ‌های مدرن تداوم داشته است؟ کرانز به ما یادآوری می کند که مانند همه اشیاء مادی، تابع تنها بخشی از داستان را بیان می کند.
بخش دیگر، همیشه، فرهنگ است – روش‌های موروثی و گاه دلبخواه که کارها همیشه انجام می‌شدند، و بنابراین به عنوان یک رویه رایج ادامه می‌یابند.
او می نویسد: “زیست شناسی، فیزیولوژی و آناتومی کمتر از فراعنه، پادشاهان و مدیران با صندلی های ما ارتباط دارند.”
